Diana Dors moest de Britse tegenhanger van Marilyn Monroe en Jayne Mansfield worden, maar heeft zich in populariteit nooit echt met haar Amerikaanse tegenhangers kunnen meten. De films waarin ze acteerde behoren niet tot de canon van de jaren vijftig. In de jaren zestig en zeventig verdween ze geleidelijk in pretentieloze B-films.
De foto’s van Dors kunnen zich echter nog steeds meten met die van die van haar illustere voorbeelden. Ik herken de stijl van Helmut Newton, van twintig jaar later. “Ik hou van slechte smaak”, zei Newton ooit, “Slechte smaak is stukken spannender dan wat verondersteld wordt goede smaak te zijn, hetgeen uiteindelijk niet meer is dan een gestandaardiseerde manier om naar de dingen te kijken”.
Wat heet goede smaak. Of slechte. Het voordeel van de dingen beleven in je eigen hoekje is dat je je voor niemand hoeft te verantwoorden. Ik maak het zelf wel uit, wat ik mooi vind, of spannend, of saai. Er zijn al zoveel borrels en recepties waar ik mensen zonder verstand van zaken hoor praten. Ik was op een etentje waar iemand begon over Kandinsky. Hij had nog nooit over Der Blaue Reiter gehoord. Ik zei verder maar niks. Blij dat ik kon vertrekken. Naar mijn eigen kleine hoekje, op dit blog. Diana Dors vandaag. Kandinsky kan wel wachten.
