 |
| Willem Roelofs, “Weidelandschap met vee”, 49,2 x 77,3 cm, Rijksmuseum Amsterdam |
Willem Roelofs weerspiegelt mijn hart. Een schilder die onder de dingen kruipt. Ooit schreef hij: “Het doel, het streven van de kunst, is als dat van de muziek, te ontroeren’. Een ‘stomnatuurlijk’ landschap, zoals hij het noemde, waarbij de kunstenaar alleen weergeeft wat hij ziet, daar had hij niks mee. Een kunstenaar moet iets toevoegen. Zijn landschappen lijken altijd een zekere tevredenheid uit te drukken, weer of geen weer. De rust van toen, die zo contrasteert met de haast van nu, de rust die we blijven zoeken en die ik vind in het werk van Roelofs.
|
In 1887, op 65-jarige leeftijd, na dertig jaar in Brussel te hebben gewoond, kwam Roelofs in Den Haag wonen, recht tegenover het Rijnspoorwegstation, tegenwoordig Den Haag Centraal. Met de trein – en de tram waren zijn geliefde polderlandschappen snel en comfortabel bereikbaar. Hoezeer hij verknocht was aan het Hollandse landschap bleek in 1894, toen hij met zijn twee zonen een treinreis naar Zwitserland maakte. Hij vond het hooggebergte geweldig, maar weigerde het te schilderen. Voor het overbrengen van zijn emotie en ontroering leende het bescheiden Hollandse landschap zich vele malen beter.
Net als voor Nescio, in zijn natuurdagboek. Net als voor mij, in modeste ontroering.
 |
| Molen aan het Abcoudermeer |
 |
| Langs de vaart |
 |
| In ‘t Gein bij Abcoude |
