 |
| Laura Knight, “A Dark pool”, 1918, omslag van Olga |
Ik lees Olga, van Bernhard Schlink en herken de stijl van Knut Hamsun. Ik herken de stijl van Victoria, zonder dat ik ook maar enige aanwijzing heb dat Schlink zich door Hamsun heeft laten inspireren. Of het zou al moeten zijn dat ook Herberts zus Victoria heet.
Soms komen de dingen toevallig samen. Hamsun is misschien wel mijn meest favoriete schrijver, vanuit het begin van mijn levenslange leeswoede. Schlink is meer de ontdekking van de laatste tijd. Soms zie je parallellen die alleen tot jezelf terugvoeren. Dat ze er zijn voelt goed. Al is het maar in de grondtoon. Het geeft een zekere duidelijkheid. Iedereen zoekt de juiste grondtoon, ook al lijkt vrijwel niemand zich dat bewust.
“Maar die ander moet toch bij je passen?”
“Ach kind, het komt niet door hun karakter, dat twee mensen bij elkaar passen: dat komt door de liefde”.
Het gaat om de grondtoon. In wezen is is alles eenvoudig.
“Ze liep graag over kerkhoven omdat daar iedereen gelijk was - de streken en de zwakken, de armen en de rijken, de geliefden en de eenzamen, zij die successen hadden gekend en zij die hadden gefaald. Een mausoleum, een standbeeld, de grote van een grafsteen veranderde daar niets aan. Iedereen was dood een eenzelfde manier. Niemand glorieerde hier nog, en waar had die glorie eigenlijk toe geleid?”
In wezen is alles eenvoudig.
