 |
| Jean Shrimpton, 1963, door Brian Duffy |
Jean Rosemary Shrimpton (1942) was in de jaren zestig het best betaalde model ter wereld en samen met Twiggy een bepalend gezicht van wat in die tijd Swinging London werd genoemd. De sixties. Een van de eersten die de minirok promootte. In een tijd toen je nog opzien kon baren door mannenhorloges te dragen. Wat ze deed. Toonaangevende modebladen als Harper’s Bazaar, Glamour, Elle en Vogue toonden voortdurend haar betoverende verschijning.
Shrimpton volgde een secretaresseopleiding, maar rolde op haar zeventiende het modellenwerk in. In 1960 werd ze ontdekt door David Bailey (1938), die haar zag tijdens een fotoshoot bij Brian Duffy, voor Kellog’s. Duffy vond haar te chique. Bailey mocht haar hebben. Getrouwd en wel begon hij een onstuimige en later verfilmde relatie met haar, die in 1964 weer stopte.
Bailey “mocht haar hebben” van Duffy. Alles is een kwestie van persoonlijke smaak. Met modellen is het niet anders dan met het zoeken naar de juiste vrouw. Shrimpton had inderdaad een zekere chique. Ze behoorde ook tot de eerste lichting superslanke modellen die later gemeengoed werden in die wereld. De lange benen. Donkere look. Dromende ogen. Ik denk aan mijn vroegere vriendinnetjes, aan meisjes die ooit mijn aandacht trokken. Het was toch net een andere voorkeur dan ik zag bij al mijn vrienden, die meer op Duffy leken. Al op jonge leeftijd kon ik op TV gebiologeerd naar grote modeshows kijken, hetgeen ik tegen niemand vertelde. Ik had haar zeker niet afgestaan.
 |
| Door Bert Stern, 1965 |
|
 |
| Jaren zestig icoon, door John French |
 |
Door David Bailey, 1965
|
 |
| Shrimpton thuis, Montpellier, 1967 |
 |
| Als jarenzestig mode-icoon |
 |
| Met een hoed van Mae West, 1970 |
 |
| Door Cleese Lodge, 1962 |
 |
Door David Bailey
Waar moet ik stoppen. Kijk eens op Flickr. |
