 |
| Cézanne, “De kaartspelers”, 1893-1896 |
Corona tijd. Toch maar even dan. Een onwerkelijke tijd. Alsof ik een ongeloofwaardig boek lees. Ik moet weer denken aan Bergmans “De meeste mensen deugen”. Dat blijft me toch puzzelen merk ik.
Op televisie hoorde ik iemand zeggen dat je ineens ook allemaal mooie dingen ziet gebeuren, mensen die elkaar belangeloos helpen en zo. Niet zelfzuchtig zijn. Klaar staan voor elkaar. Met bewondering voor onze hulpverleners, dat wel.
Vanochtend was geen wc-papier meer te krijgen. Iedereen die vrij was op vrijdag met acht pakken naar huis en de rest zoekt het maar uit. Hoe asociaal wil je het hebben. Mijn mensbeeld raakt er niet door bijgesteld.
De minister-president doet zijn best, laat de scholen open, geeft prioriteit aan hulpverleners in de zorg die hun werk moeten kunnen blijven doen. De oppositie is tegen, natuurlijk, en roept dat het een minachting van de leerkrachten is. Niks samen klaren. Politiek gewin.
Iedereen kiest voor zichzelf, puntje bij paaltje. Laten we hopen dat de situatie niet echt zover escaleert dat gekozen moet worden in de zorg. Dan zullen we ons verlagen, vrees ik. Of berusten in ons lot, zoals zovelen deden voor ons.
Ik word er een beetje treurig van, allemaal. En nog het meest van die mensen die er dan weer iets positiefs in zien. Het draait allemaal om overleven, op dit moment. De meeste mensen deugen, maar vooral voor zichzelf. Ik weet wel hoe we zijn. Ik ook natuurlijk. Wat dat betreft geen illusies..
Meer ga ik er niet van zeggen. Thuis werken. Binnen blijven. We zien het wel. Ik weet ook even niet wat ik verder nog moet zeggen. Ik schrijf een blogje, pak een boek. En mens heeft weinig nodig in deze tijd.
