 |
| William Claxton, “De jonge Beethoven”, Chet Baker, Los Angeles, 1954 |
Mijn vader had een plaat van Chet Baker (1929-1988), die regelmatig opstond. De muziek vond ik eigenlijk niks. Ik was sowieso al nooit van de jazz en het zoetgevooisde van Baker paste al helemaal niet binnen mijn toen nog strakke muzikale tolerantiegrenzen. Wat veranderd is trouwens. Ik ben ouder, het is zondag, en op het moment dat ik dit schrijf luister ik naar zijn klanken op Spotify.
Op de hoes van de LP van mijn vader stond een foto van een jonge Chet Baker gemaakt door William Claxton. De enige reden dat ik me soms inspande toch nog iets in zijn muziek te horen was die foto. Eigenlijk wilde ik zijn zoals Baker op die foto, dromerig, een beetje in zichzelf gekeerd, raadselachtig, maar tegelijkertijd onverstoorbaar en stoer, met een charismatische uitstraling allà James Dean. Voor de meisjes. Voor mezelf. Ik voelde me altijd als Baker op die foto, toentertijd.
Bovenstaand portret, spontaan genomen tijdens de pauze van een fotosessie, werd door William Claxton (1927-2008) “De jonge Beethoven” genoemd. Bakers handen zijn niet te zien, maar we weten dat hij piano speelt. Ik hoor de noten die onder zijn aanraking tot leven komen. Hij gaat er in op zoals ik in mijn jonge jaren ook in muziek op kon gaan. Los van de wereld en wat hem omringt. Deep in a dream. Alleen zo kun je afglijden, weg van het leven, zoals Baker deed, in zijn latere jaren.
Maar Niet noodzakelijk. Gelukkig. Ik ben er nog en luister naar muziek van Chet Baker. And I like it!
Prachtige foto’s. Ik herken me nog steeds!
