 |
| Monet, “De brug bij Argenteuil”, 1874 |
Zaterdagochtend. Ik ben vroeg wakker, kom beneden, en de zon schijnt al stevig naar binnen. Ik open de tuindeuren en vanuit mijn terras kijk ik over het water. Op de voorgrond schuifelt een duif wat doelloos door het gras. Een nieuwe dag staat te beginnen, kalm, een beetje heiig, passend eigenlijk beter bij de avond en de stilte.
Ik kreeg een brief over mijn pensionering. Ik moet nog even, maar als ik bereid ben op een houtje te bijten kan ik met zestig al stoppen. Het zet je aan het denken, allemaal. Soms met een vreugdevolle verwachting, soms met angst. Het leven is kort. Sommigen zijn je al ontvallen. De langste dag is weer geweest, inmiddels voor de zestigste keer.
Toen ik nog thuis bij mijn ouders woonde hadden we een oudere buurman, Harry Corstjens. Ik weet nog dat ik als jongetje Harry tegen mijn vader hoorde zeggen: “jaja, nu gaan we weer naar kerstmis opaan”. De zomer moest nog beginnen. Het staat me bij dat ik die uitspraak toen al op een vage manier deprimerend vond klinken. Nu pas begin in het voorzichtig te begrijpen.
Zoals de zon door de eeuwigheid
dagelijks schrijdt,
Door het hart van de tijd,
Door het hart van de tijd.
