 |
| Debbie Harry door Chris Stein, 1978 |
Eind jaren zeventig bestond het woord nog niet, maar had ik in Blondie een “guilty pleasure”. Ik vond de muziek stiekem leuk, die beurde me op, maar vooral voor frontvrouw Debbie Harry had ik een zwak. Erotiserend, artistiek, onafhankelijk, wat ouder ook: een uitstraling die ik nog steeds associeer met de toenmalige tijdsgeest en mijn adolescententijd. De droomvrouw uit een wereld die ik uiteindelijk nooit heb betreden. One way, or another / I’m gonna find you, zong ik. Het was een tijd van dromen. We dachten nog alles te kunnen vinden.
Ik had best huisvrouw kunnen zijn, zei Debbie Harry ooit, toen ze samen met haar gitarist en partner Chris Stein werd geïnterviewd: ik heb volgens mij ook wel een paar keer gestofzuigd. Dat zijn bijna literaire uitspraken, uitspraken waarvoor ik nog steeds bezwijk. Chris Stein was al net zo artistiek onderlegd als zijzelf en toonde zich een getalenteerd fotograaf. De foto’s op deze pagina zijn uit zijn camera en tonen zijn liefde. Hij was bevriend met Andy Warhol en exposeert nog steeds. Op Marktplaats kocht ik zijn fotoboek van Blondie.
Met Debbie Harry is het in artistiek opzicht wat minder gegaan. Een jaar of tien gelden zag ik haar nog eens op een klein popfestival in de buurt. Dat werd een voorspelbare deceptie, zoals ik dat eerder ook al eens bij Roxy Music had ervaren. De elektrificatie was eraf. Niet alles houdt stand. Debbie was ooit een icoon, een beeldmerk, gekoppeld aan een periode. Soms moet je tegen zo iemand kunnen zeggen dat ze maar beter kan stoppen. Zolang ze maar niet gaat stofzuigen of zo, of huisvrouw wil worden. Zolang het beeld maar niet bezoedelt.
 |
| “Hangin on the Telephone” |
 |
| Met Andy Warhol, 1980 |
