“If you are gracious, you have won the game”, zei ze ooit. Daarmee had ze het bij het juiste eind.
In die tijd was muziek belangrijk voor mij, voor het stroomlijnen van mijn emoties. Ik trok een strakke streep tussen muziek die kon en niet kon. Stevie Nicks (1948) maakte Fleetwood Mac acceptabel voor mij, nadat ik eerder fan was van de Peter Green-samenstelling. Nu hoor ik dat de kwaliteit van Rumours en Tusk die van het oude bleuswerk misschien wel overstijgt, los van de dromerige ogen van Stevie.
Stevie stond vorige week met haar kompanen op Pinkpop, 71 jaar oud, 42 jaar na het verschijnen van Rumours, 42 jaar na mijn eerste Pinkpop. De muziek doet het nog steeds, de verschijning niet meer. En die was toch minstens zo belangrijk, voor mij althans. Ik blijf moeite houden met al die gepensioneerde rocksterren. Het effect neemt af. De droom is voorbij.
Maar gelukkig hebben we de foto’s nog, uit de magische tijd van Rumours. Terwijl ik het album start op Spotify breng ik me terug in de tijd, 42 jaar, einde middelbare school, dromend van mooie meisjes, dromend van Stevie Nicks. Met terugwerkende kracht weer verliefd.
