Als je mij vader vroeg wie hij de mooiste vrouw van de wereld vond noemde hij - na mijn moeder, soms samen met Liz Taylor - steevast Sophia Loren. De Italiaanse diva uit de tijd van zwartwit, met haar onbereikbare sterren. Ze was twee jaar jonger en leeft nog steeds. Schoonheid overleeft alles. “Niets maakt een vrouw mooier dan de overtuiging dat ze mooi is”, zei ze eens. Je ziet die overtuiging.
Als opgroeiende, nog thuiswonende adolescent, zag ik het bijzondere van Sophia nog wat minder. Daar hadden we het wel eens over. Maar ook ik wordt ouder. En de foto’s van Sophia zijn nog altijd even mooi. Ik heb mijn mening bijgesteld. Mijn vader is al lang overleden, maar het doet me deugd een paar foto’s van de door hem bewonderde schoonheid bij elkaar te verzamelen. Als hommage voor haar, maar ook vooral voor hem. Ik kan het hem niet meer laten zien, ik kan het er niet meer met hem over hebben, maar het is de enige manier van communiceren die nog overblijft.
“Als je nooit gehuild hebt kunnen je ogen nooit stralen”. Nog een quote. De reflectie van mijn vaders bewondering straalt van verre uit haar blik. Niet alles vervliegt.
