 |
| André Kertész, “Elizabeth lezend bij een boekstalletje”, Parijs, 1931 |
De Hongaarse fotograaf André Kertész (1894-1985) fotografeerde vaak lezende mensen. Op allerhande plekken. Lezen kan overal. In de trein, in de bus, in het café, op een bankje in het park, in bed. Overal. Altijd. In tijden van vrede, in tijd van oorlog. Lezen brengt een mens naar een andere wereld. Het zorgt voor een ruimtelijke afstand, heel tijdelijk soms, heel abrupt, even weg, zoals in de foto hierboven, maar altijd volledig. Als een schakelaar die omgaat.
Ik ben een fervent lezer. Overal kan ik lezen. Als ik met de trein naar mijn werk ga, een kort traject, ga ik zitten en lees ik, ben ik weg. Te voet van de trein naar mijn werkplek, door de vroege ochtendstad, blijf ik vaak doorlezen, wandelend, met een intuïtief niet interfererend oog voor obstakels. Van mijn vrouw mag dat eigenlijk niet, je lijkt wel een pastoor zegt ze dan, maar ik kan het niet laten.
André Kertész fotografeerde mensen en dingen altijd uit oprechte belangstelling. Hij zocht geen sensatie, maar naar contact met wat hij zag. Zonder commentaar, zonder diepere boodschap. Zo probeer ik ook maar een beetje in het leven te staan. Niet teveel preken, soms een beetje vergeten. Mensen die regelmatig lezen behoren tot de goede helft van de mensheid, dat in elk geval.
 |
| “Le Pont des Arts”, Parijs, 1963 |
