Maksim Dmitrijev, “Non die water haalt”

 

Maksim Dmitrijev, “Non haalt water”, 1904

Ik bezit enkele fotoboeken van het oude imperiale Rusland, van voor de revolutie 1917. Het oude Rusland fascineert mij al veertig jaar. Een verdwenen wereld, weggevaagd, van de ene dag op de andere. In geen tijd, van het ene moment op het andere, was er sprake van een geheel nieuwe orde. Een nieuwe samenleving. In die zin mag het werk van Lenin en consorten werkelijk revolutionair heten. Ontijdig. Geniaal.

Toch zijn sommige dingen voor de eeuwigheid. Diverse van mij fotoboeken bevatten werk van de Russische fotograaf Maksim Petrovitsj Dmitrijev, die in 1888 in Nizjni Novgorod een eigen atelier begon. Hoewel zijn oeuvre veelzijdig is, maakte hij vooral naam als fotograaf van de Wolga. Hij exposeerde in Parijs, Amsterdam, Chicago en New York. Na 1930, toen het sociaal-realisme de officiële richtlijn werd, stopte hij met werken.

Bovenstaande foto uit 1904 is voor de eeuwigheid. De toren op de achtergrond symboliseert het verbond tussen kerk en platteland. Het toont een non die bezig is water te halen in een vijver bij het Ponetajevski-klooster. De rust van de Russische vlakte, de traagheid van het onberoerde leven. Een sentimenteel tafereel uit een tijd die niet meer de onze is. Een gevoel dat nog steeds wordt gezocht. Een zucht naar het oneindige, het verloren paradijs.