Nadat ik de impressionisten in het Louvre had gezien, veranderde mijn leven. Toen ik eenmaal “De man zonder eigenschappen” uit had gelezen, en Proust, was ik niet meer dezelfde. Na het luisteren naar de vroege Mike Oldfield en de de vroege Roxy Music, rond mijn veertiende jaar, was ik een ander persoon.
Artistieke artistieke schoonheid brengt iets teweeg in de kern van je ziel, het verandert je leven. Alle pogingen die dat niet weten te bewerkstelligen zijn eigenlijk overbodig. Veel is overbodig. Het meeste, welbeschouwd.
Toen ik veertien was hing er een poster van Roxy Music aan de muur van mijn slaapkamer. Toen hing je nog posters op. “Haal die vettige sjappies daar toch eens weg”, zei mijn moeder steeds. Maar dat deed ik niet. Ik zag dat het geen vettige sjappies waren, maar dat er articiteit achter stak. En ik voelde het hoge voltage van de net ontdekte muziek.
Ik zag het beter dan mijn moeder. Ik was veranderd, weet ik nu. Ik verander nog steeds. En tegelijkertijd blijf ik dezelfde. Nog steeds voel ik het hoge voltage.
