Winslow Homer, “Breezing Up”, 1873-1875

Einde van een nooit voltooid boek:

    Ik herinner mezelf als klein hummeltje, op vakantie. Met mijn vader zit ik in de duinen. We zeggen niets. We willen niets. We zijn alleen maar twee onbeduidende mensjes, die zitten in de duinen, die kijken naar de zee. Mijn vader in gedachten, en ik gewoon tegen hem aanhangend, met hem meeturend naar de verte. Het perfecte geluksgevoel, denk ik nu, zoveel jaren later. Klein hummeltje. Maar het wil niet meer. Al lang niet meer. Het herinnerde gevoel is verdwenen. Misschien dat ik zoiets nog eens gewaar word als ik doodga, als ik opga in iets groters, iets volkomens, iets wat alles omvat. Op de grens van goed en kwaad, op de drempel van inzicht en genialiteit. Dat denk ik. Misschien ligt daar wel de sleutel. Opgaan in iets wat groter is dan onszelf. Een goddelijk beleven. Dat zal het moeten zijn! Daar moet het om draaien! Het allerhoogste! Sterven als de goden. Sterven als een kind. Dat is wat ik denk!