 |
| William Merrit Chase, “Coast of Holland”, ca. 1884 |
Uit een nooit voltooid boek:
Aan zee.
Oblomov stelde zich vragen over de zee: "De mens voelt er zich triest en bedrukt, tranen wellen me in de ogen. Mijn hart krimpt bang ineen bij de aanblik van die onafzienbare watermassa's en mijn oog vindt nergens een rustpunt in dat eentonig verschiet. Het donderend geraas van de branding heeft niets strelends voor mijn zwak gehoor en zingt sinds de schepping der wereld een en hetzelfde sombere, ondoorgrondelijke lied, waarin steeds een zelfde gesteun en geweeklaag weerklinkt als van een gekweld ondier, het geroep van doordringende, onheilspellende stemmen. Nooit kwetteren daar vogels, er zijn slechts zwijgzame meeuwen, die somber als veroordeelden vlak langs de kust zweefvliegen of over het water scheren".
Ik hou van de zee. Maar ik snap ook Oblomov wel een beetje. De mens is klein hier, breekbaar en zwak. Hij zinkt in het niet bij de weidsheid van het beeld. Het beangstigt, maar tegelijkertijd voel ik me gelaten, berustend. In de ontmoeting met de zee weerspiegelt zich de ziel. Haar stilte en onveranderlijkheid raakt de kern van ons bestaan: het tijdelijke, korte, onwederkeerlijke van het leven. Zonder oplossing. Oblomov zocht nooit naar een oplossing. De oplossing komt vanzelf, en anders komt ze niet.
