 |
| Georges Mérillon, “Familie rouwt om de dood van Nasimi Elshani”, 1990 |
De Franse fotojournalist Georges Mérillon was in de winter van 1990 in Kosovo, waar De Servische leider Milosevic op dat moment keihard optrad tegen inwoners van Albanese herkomst, die hij het land uit wilde jagen. Van een collega-journalist hoorde Mérillon op gegeven moment dat in het bergdorpje Novogac door de Servische politie geschoten was op een groep demonstranten. Samen met een televisieploeg wist hij met gevaar voor eigen leven het dorp te bereiken, midden in een door militairen beheerst gebied. De groep werd toegelaten in het huis van Masimi Elshani, een van de slachtoffers. De armoedige woning had maar één beslagen raam, waardoor een koud licht op de het slachtoffer viel. Wanhopig en intens verdrietig uitte de familie haar verdriet voor de camera. Met een van pijn vertrokken gezicht staat Elshani’s zus Rivije midden achter het opgebaarde lichaam. Rechts van haar zit zijn moeder Sabrié, met uitgestrekte handen, alsof ze het hoofd van haar dode zoon wil vastpakken. De jongste zus van het slachtoffer staart geheel rechts wezenloos in de camera. Links lijken een aantal dwergachtige figuren vanuit het duister over elkaar heen te tuimelen.
Mérillons foto werd in 1991 onderscheiden met de World Press Photo van het jaar. Het beeld is frapperend, krijgt welhaast Bijbelse dimensies, doet denken aan een schilderwerk van de Hollandse meesters uit de zeventiende eeuw. Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoezeer ik me verbaasde over de foto toen ik hem voor het eerst zag. Alsof je in een droom stapt, in een andere, surreële wereld. Niet te bevatten dat zoiets in deze tijd nog bestaat, en eigenlijk niet eens zo ver weg. Wat is ver, in ruimte, in tijd. Soms ga je dwars door de tijd. Als iets je raakt komt het altijd dichtbij. Nog steeds vraag ik me af wat me zo raakt in deze foto.
