 |
| Hendrik Kerstens, “Bag”, 2007 |
Hendrik Kerstens (1956) was aanvankelijk kok en begon pas in de jaren negentig te fotograferen. Zijn dochter Paula werd zijn belangrijkste model. Hij maakte prachtige, gestileerde, bijna koele portretten van haar, steeds tegen een donkere achtergrond, met een minimale scherptediepte. Opvallend zijn de hoofddeksels, die bij nadere beschouwing vaak niets meer blijken te zijn dan een plastic zak (zoals in het hierboven getoonde “Bag” uit 2007), een keukendoekje, een schetsboek, tijdschrift, een stuk noppenfolie, enzovoort: allemaal dingen die hij de fotograaf er zo uit zijn directe leefomgeving bij kon pakken. Ze leggen een merkwaardige relatie tussen het moderne alledaagse en klassieke schoonheid.
De monumentale foto’s van Kerstens zijn als echo’s uit de traditionele Nederlandse schilderkunst. Soms herinneren ze direct aan bepaalde werken van grote meesters, zoals het “Portret van een dame” van Rogier van der Weyden, vaak doen ze minder direct maar niettemin uiterst sterk denken aan grote meesters van de Hollandse portretkunst als Vermeer en Hals. Misschien, ik durf het bijna niet te zeggen, vind ik zijn werk bij momenten nog wel mooier. Het komt dichterbij, heeft iets eigentijds maar tegelijk ook iets eeuwigs. Ik kan er uren naar kijken. “Bag” mag op ruim formaat in de slaapkamer prijken. Het geeft een bijzondere rust. Mooier dan mooi!
 |
| Rogier van der Weyden, “Portret van een dame” |
