 |
| Erwin Olaf, “Im Wald”, 2020 |
We tell ourselves stories in order to live, schreef Joan Didion. Verhalen geven zin aan onze gefragmenteerde levens.
Poetin vertelt zijn verhaal over de geschiedenis van de Oekraïne. Iedereen maakt een eigen verhaal en zegt dan: ja, zo moet het geweest zijn, dit is het! Dat is wat ze geschiedenis noemen.
Welke verhalen verzinnen we voor onszelf om ons verleden te herinneren? John Maxwell Coetzee vroeg zich af of we onze persoonlijke herinneringen kunnen aanpassen om een 'mooier' verhaal over onszelf te vertellen. Of moeten we Freud volgen en altijd blijven graven naar 'de diepste waarheid'?
Hoe ouder je wordt, des te meer kom je erachter dat je de verhalen over je verleden hervormt. Ik sprak tijdens een etentje met collega’s, allemaal vrouwen tegenwoordig, over mijn wilde jeugdjaren. Over mijn sportprestaties, mijn liefdesleven, mijn studie zelfs. Ik geloofde alles, de dames ook. Toen ik naar huis reed bedacht ik me dat het allemaal niet zo klopt, wat ik zei. Het was vooral een beetje dichter bij hoe ik het zelf misschien zou hebben gewild. Of misschien zelfs dat niet eens. Misschien is het wel de functie en bestaansreden van het geheugen. Misschien ook wel van de therapeut. Een goede therapeut. Iemand die je verzoent met een veranderd verleden. Freud maakt je zelden gelukkiger.
