Amélie is een mooie film, niet alleen door de muziek.
In het begin van de film kijkt Amélie door haar raam naar buiten, naar het huis tegenover, waar een oudere man achter het raam zit te schilderen aan een ezel. Hij schildert Renoir’s “Lunch van de roeiers”, het pleinair schilderij bij uitstek. De vreugde van het buiten zijn. Ik herken de gezichten van het origineel. Ik herken de zomer, die weer gaat komen.
Het komt tot een ontmoeting tussen Amélie en de oude man, die Raymond heeft, en aan huis gekluisterd is.
Amélie:
Ik vind het echt een mooi schilderij;
Raymond:
Het is “Lunch van de roeiers”, van Renoir. Ik heb in de voorbije vierentwintig jaar hierbinnen elk jaar een kopie geschilderd. Het moeilijkste zijn de blikken, de oogopslagen. Soms krijg ik de indruk dat ze die elke keer veranderen, zodra ik ook maar mijn rug even naar ze toe heb gedraaid. <…> En ja, het lukt me steeds beter, maar het enige personage waar ik na al die jaren nog moeite mee heb is het meisje met het glas water. Ze bevindt zich in het midden van het tafereel, maar ze lijkt erbuiten te staan…
Amélie:
Misschien is ze wel anders dan de anderen.
Raymond:
Uh, hoe bedoel je?
Amélie:
Ik weet het niet.
Amélie raakt geobsedeerd door het meisje met het glas water. Het is de actrice Ellen Andrée. Ze lijkt met haar hoofd ergens anders. Buiten het schilderij. Misschien wil ze iemand helpen? Amélie wil ook iemand helpen. Maar als je alleen maar iemand anders wil helpen, wie zorgt er dan voor jou?
Ik weet niet wat voor conclusies ik nu moet trekken. Ik heb er Ellen ook al eens uitgepikt, net als “Lunch van de roeiers”, net als de film, net als de muziek. Ergens is herkenning. Essentie drukt zich uit in herhaling. Vooral dat!
 |
| Raymond aan het werk |
 |
| Lunch van de roeiers |
