Toen ik mijn eerste communie deed kreeg ik mijn eerste twee boekjes. Van Oki en Doki. Okki en Dokki zei ik zelf. Nog vele boeken zouden volgen. Van Oki en Doki, Wipneus en Pim, De Hardy’s, en vele andere. Ik zie me lezend op de bank, mijn vader in de stoel met een boek over de oorlog. Mijn moeder zorgde voor de koffie en alles was goed. Dat het met de inhoud niet altijd snor zat eerde toen nog niet. Dat begrijp je pas later. Zoals veel pas later begrepen wordt. De algemene opinie bepaalt wel wat goed is en wat slecht, wat kan en wat niet kan. En daar passen we ons netje op aan. Uiteindelijk willen we allemaal aan de goede kant van het gelijk staan. Een beetje boos kunnen zijn ergens op. Kunnen zeggen dat er veel onrecht is. Veel mensen willen dat, omdat ze het altijd al zo voelden.
Maar ik heb er toch een beetje moeite mee. Op mijn eigen manier.
