Omdat ze een ideaalbeeld vormde voor mijn moeder. Nooit echt voor mij. Ik voelde altijd afstand, iets koels, onbereikbaars. Iets braafs, dat het allemaal niet mocht. Het morele oordeel.
Mijn moeder is er nog steeds. Er zijn oude fotoboeken, uit de jaren vijftig, waarop ik mijn moeder nauwelijks herken. Maar ergens herken ik wel Grace Kelly. Niet zozeer in gelijkenis, maar misschien in de afstand. In de tijd. De tijd dat ik er nog niet was en die eigenlijk niet bestond. De Grace van voor haar huwelijk. Vakantiefoto’s. Snapshots avant la lettre. De foto’s voelen als een eerder leven, waar ik niet bij kan komen. Maar als ik goed selecteer en even kijk voel ik steeds meer sympathie. Kan ik haar vergeven dat ze leefde nog voor ik werd geboren. Het is goed zo!
