Ooit had ik nog idealen. Kon ik me boos maken.
Ik kon me boos maken op de Ayatollahs, die alle vrijheid de kop indrukten. Salman Rushdie schreef De Duivelsverzen en werd bij verstek ter dood veroordeeld. Daar kon ik me boos over maken, was nog jong.
Op televisie zag ik een Ayatollah die gevraagd werd of hij het boek wel ooit had gelezen. Hij antwoordde nee en voegde daaraan toe: ik hoef niet in het riool af te dalen om te weten dat het er stinkt. Dat vond ik een indrukwekkend antwoord.
In al mijn boosheid had ik het boek natuurlijk ook niet gelezen. Nog steeds niet trouwens. Waarom zou ik?
Opkomen voor de vrijheid van meningsuiting is ook niet meer wat het geweest is.
Tegenwoordig ben ik niet jong meer. Ik maak ik me steeds minder boos. Maar de woorden van de Ayatollah herinner ik me nog steeds. Daar zou wel eens net zoveel wijsheid in kunnen zitten als in het hele dikke boek van Rushdie. Maar dat weet ik dus niet.
