 |
| Isaac Israëls, “Meisje op het balkon van Hotel Continental, Rue Castiglione, Parijs, ca. 1910 |
Omdat ik er eigenlijk nooit genoeg van krijg, andermaal Isaac Israëls. Kosmopoliet in Parijs, toen middelpunt van de wereld. Een andere wereld. De Groote Oorlog moest nog beginnen. Paarden met wagens op de klinkers. De rust van de ochtend. De dames zijn mooi.
Afbeeldingen van dames op het balkon hebben altijd iets bijzonders. Er is afstand tot de wereld, beschouwing, contemplatie. Het leven raast voort, voor even sta je erbuiten. Zoals een schilder erbuiten staat. Zoals Israëls er buiten stond. En zoals ik me er buiten voel staan als ik hier weer iets schrijf.
Het is de enige manier om te overleven. Even naar buiten treden. Even enkel toeschouwer. Langer gaat niet lukken. Het leven raast door. Iedereen moet mee. Ook ik, want iedereen moet leven. Eventjes dus. Dat moet genoeg zijn. En dan gaan ze weer naar binnen. Er wordt geroepen. Altijd wordt er geroepen!
