 |
| Tel Aviv, 1 mei 1947 |
Stalin die zelf na de glorieus door hem hoogstpersoonlijk gewonnen Tweede Wereldoorlog de roem blijft delen met Lenin, tot aan Israël toe. Ik heb het al eens eerder gezegd: het is te nobel om waar te zijn. Het moet zijn onschuld onderstrepen: wie durft er nog te denken dat de grote Stalin iets te maken heeft gehad met de dood van zijn voorganger, hoe goed die hem op dat moment ook uitkwam. Zelfs de gifdokter Jagoda durfde er tijdens zijn proces in 1937 niets over te zeggen. Trotski had zijn vermoedens, maar die koesterde alleen maar wrok. En verder durfde niemand iets te zeggen.
Nee Stalin is altijd te goeder trouw geweest, trouw aan Lenin, trouw aan de principes van de maatschappij, die altijd in zijn voordeel werden uitgelegd. Net zoals de geschiedenis trouwens, waar hij zich eigenhandig mee bemoeide. Straks is Lenin honderd jaar dood en is het geheim nog altijd bewaard. Zo handig was Stalin. Ook daar kun je bewondering voor hebben. In elk geval door gefascineerd raken. En verwonderd, nog altijd. Al bijna dertig jaar geleden viel bij mij het kwartje, maar blijkbaar ben ik nog steeds de enige zo’n beetje. Ik ben ook maar een simpele psycholoog. Naar psychologen luistert niemand. Gelukkig hebben we de historici, en de juristen, gevangenen van naakte feiten. Wat niet kan worden aangetoond is feitelijk nooit gebeurd.
 |
| Generalissimus, altijd bereid om de roem te delen... |
