 |
| Adriaan Groenewegen, “Lente, Haagse Bos”, aquarel, 35,2 x 25 cm, ca. 1900-1920 |
Eind februari. Vandaag was een uitzonderlijk mooie dag. Lente! Alles reageert, begint te trillen, nieuw leven wordt voelbaar, zichtbaar. Ineens is er perspectief, opnieuw, o zo nodig.
Groenewegen leefde nog toen ik geboren werd. Op loopafstand. Meer dan honderd jaar geleden zat hij in het Haagsche Bosch. Schetsboek, krukje. Zelfde gevoel!
Alle figuren zijn weg, voorgoed. Misschien een verdwaalde grafsteen, een oude foto, soms een schilderijtje. Dat is het! Lentes komen, lentes gaan. De goden zijn onverstoorbaar.
Eigenlijk heb ik nooit begrepen waarom hij naar Budel is gegaan. Zijn talent lag in de steden. Talent komt niet tot wasdom op afstand. Het niveau van bovenstaande aquarel heeft hij zelden meer gehaald.
Ik leef seizoensgebonden. Voor het eerst weer sinds lang zit ik opnieuw op mijn terras, de zon in het verrimpelde water. Nog steeds is het corona, maar we leven nog! Alles zal zich herhalen. Het is goed zo...
