 |
| Henri Manguin, “De weerspiegeling (naakt voor de spiegel)”, 1915, 100 x 81,3 cm. |
Henri Manguin (1874-1949) wordt vanwege zijn intense kleurgebruik doorgaans tot de fauvisten gerekend. Ik twijfel of hij dat zelf zo zag. Ik zie geen overrompelende experimenten, maar vooral een academische zorgvuldigheid die hooguit hier en daar botst met de vreemde kleurcontrasten. Dat wel natuurlijk! Je moest toch wat in de nieuwe eeuw, waar het modernisme hoogtij vierde.
In De weerspiegeling portetteert Manguin zijn vrouw Jeanne Carette, die negentien was toen hij haar in 1899 trouwde. Zijn voornaamste model, zodat hij geen andere nodig had, moet ze gedacht hebben. Talloze malen zou hij haar schilderen, in de intimiteit van het huwelijk, vergelijkbaar met het werk van Vallotton en Bonnard. Zijn werk ontroerd me. Dichterbij kan niet. De contouren en kleuren bewegen zich als muziek door de ruimte. Uit alles ademt het ideaal van de rust.
Manguin zocht tijdens de Eerste Wereldoorlog als Fransman de rust in Zwitserland. De weerspiegeling is geschilderd in zijn woning aan de Avenue de Rumine te Lausanne. Hij vreesde een oproep voor het leger, wat hem later wel werd aangewreven als lafheid. De dapperen hebben helaas geen gelijk gekregen. Ik ben blij dat hij overleefde en de rust vond in zijn werk. Al is het maar voor deze blogpagina.
In de weemoedige weerspiegeling van mijn wezen. Het levenslied van de liefde.
