 | |
|
Iedere morgen wanneer ik wakker word, is mijn grootste vreugde: dat ik Salvador Dali ben.
De genialiteit van Dali is onmiskenbaar. Op 9 februari 1965 portretteerde hij de toen 25-jarige bikini-babe Raquel Welch in de etalage van het National Cash Register op de hoek van Madison Avenue en 61st Street, New York. Het was een goedbetaalde promotiestunt voor Robert Fleisher’s film “Fantastic Voyage” die in 1966 uitkwam. Hij draaide er zijn hand niet voor om. Het resultaat mag er wezen. Alleen zo voelt Rachel Welch in de verbeelding van de meester.
Wat moet je er verder van zeggen. Elke analyse gaat hier mank. Niemand analyseert de verbeelding van de meester, die onnavolgbaar is, anders ben je niet geniaal. Niet zoals Dali, blij met zichzelf, die altijd anders wist te denken. Hij hield van aandacht, van mooie vrouwen, van een excentriek leven, en dat zie je in zijn werk, dat herken ik in zijn portret van Rachel Welch. Ik geloof niet dat hij gek was. En anders ben ik het waarschijnlijk ook, een klein beetje dan. En wellicht een beetje minder gelukkig.
Hoewel...
