De kerstboom staat er weer op. De zoveelste. Sinterklaas is net geweest. Buiten is het donker. Binnen is het licht.
Wat is dat toch, wat me aantrekt in deze tijd. Of in elk geval in deze tradities. Ze gaan al terug tot voor de kerstening. Mensen maken ruzie om zwarte Piet. Doorheen alle veranderingen past het gebeuren zich telkens weer aan en blijft sterk overeind. Een oergevoel.
Er kleeft een vreemd soort romantiek aan kerstmis dat ik moeilijk kan plaatsen mijn denkraam. Kleffe beelden die toch appelleren aan een gevoel dat zich niet laat verloochenen. Ergens raakt het een kern. Is het terug te herleiden tot de tijd waarin we als jagers door de steppen dwaalden, in de winter bij elkaar zaten om grote vuren. Lang dacht ik dat het te maken had met mijn romantisch gemoed. Maar hebben we niet allemaal een romantische gemoed. In de basis gewoon ben ik waarschijnlijk niet eens zo heel veel anders dan al die lui uit volksbuurten met die vreselijk slechte smaak. Vol lampjes, porselein. Mijn zogenaamd goede smaak is wellicht niet meer dan een dun laagje vernis bovenop een basisgevoel dat iedereen herkent. Vroeger zaten we allemaal samen om het vuur. Met kerstmis komt dat terug.
Alleen met kerstmis dan, dan mag het even. Laat ons maar, in ons kikkerlandje. En overal anders.
Laat mij ook maar even.
