Susan Peters gold begin jaren veertig als een veelbelovend actrice. In 1943 werd ze genomineerd voor een Oscar voor beste vrouwelijke bijrol in de film Random Harvest (1942), over een soldaat die met een shellshock terugkeert uit de Eerste Wereldoorlog.
De dingen liepen evenwel anders. Op nieuwjaarsdag 1945 werd ze bij een jachtongeluk getroffen in de buik en raakte vanaf haar middel verlamd. Ze probeerde haar carrière nog te vervolgen vanuit de rolstoel, maar zonder duurzaam succes. Haar man, de acteur Richard Quine, verliet haar in 1948 en ze raakte in een diepe depressie. In 1952 overleed ze aan nierfalen, veroorzaakt door anorexia, net 32 jaar oud.
Je weet nooit wat de dag van morgen zal brengen. Dat is misschien wel de les die je leert van het ouder worden.
Ik vond de foto’s van Susan Peters op Pinterest, bij het zoeken naar Faith Bacon, over wie ik enkele dagen geleden schreef. Op een of andere manier lijken dit soort dramatische levenswendingen mij te intrigeren. Misschien dat ik daarom wel ooit psycholoog ben geworden. Ik had nog nooit van haar gehoord.
Liggend op de bank bij de kerstboom kijk ik naar de prachtige foto uit 1942: Peters met haar Monark fiets op de palissaden langs de Pacific bij Santa Monica. Ze stopt en buigt naar de zee, geroepen door de goden, de nimfen van het water. Het plaatje oefent een buitengewone, bijna erotiserende aantrekkingskracht op me uit. Ze zweeft bij me binnen. Ik wordt er een beetje weemoedig van, maar toch ook weer blij, tegelijk, om zoveel schoonheid. Hoe mooi, schiet er door me heen. Schoonheid in het licht van de ondergang. Uiteindelijk eindigt elk leven tragisch.
