 |
| Spaanse Vogue, 1949 |
In mijn jonge jaren, tijdens een eerste vliegvakantie naar Spanje, werd ik ooit een halve nacht in een donkere cel gegooid, samen met een vriend, vanwege dronkenmansstreken. Bij binnenkomst op het bureau werden we flink geslagen. Courtia Justitial, hoorde ik ze zeggen. Later kochten andere vrienden ons weer vrij, met behulp van iemand uit een pincho-tentje beneden ons appartement. De gendarmes zullen het bedrag met elkaar hebben verdeeld, denk ik zo.
Het was 1981,vijf jaar na Franco. Mijn beeld van het oude Spanje is altijd gekleurd geweest door dit merkwaardige incident. Spanje ten tijde van Franco was voor mij synoniem met onderdrukking, angst en zelfs geweld. In die tijd had ik nog een revolutionaire geest, maar in een dergelijke situatie rest niks anders dan lijdzaam ondergaan. Ik geloof niet dat ik dapper zou zijn geweest als ik werkelijk in onderdrukking had geleefd, hoe graag ik dat toen ook had willen geloven.
Mijn beeld van Spanje is altijd gekleurd geweest door dit incident. De kleur was sober, zonder vreugde. Aardige maar slecht opgeleide mensen die bij ons in het dorp kwamen werken en een eigen café dreven. Grauw. Maar niets zo grauw of er is ook schoonheid. De stranden, de Spaanse schonen. Ik kijk naar bovenstaande foto, die vloekt met mijn beeld van het oude Spanje. Zoveel schoonheid! Een stilleven. In elke brandakker bloeit wel iets op. Als je maar oplet! Of in positie bent!
