 |
| Gerhard Richter, Ema. Akt auf einer Treppe”, 200 x 130 cm, 1966, Museum Ludwig Keulen |
De vrouw op het schilderij komt niet de trap af om piano te spelen of thee te drinken, en ook niet omdat haar geliefde onderaan de trap verheugd op haar wacht. Ze komt de trap af met gebogen hoofd en neergeslagen ogen, alsof ze ertoe gedwongen wordt maar zich erin schikt. Alsof ze zich ertegen heeft verzet, maar haar verzet heeft gestaakt omdat degene die macht over haar heeft te sterk is. Alsof ze alleen nog door meegaand te zijn, door verleiding en overgave gespaard kan worden.
(Bernard Schlink, romanfragment, 2014)
Soms voel je krachten van geweld en verleiding, verzet en overgave. Soms roept een schilderij een wereld op die je nooit hebt willen betreden. Of misschien ook wel, maar wil je het niet toegeven. Of anders de ander wel niet. Omdat er ook een ander leven is. De laatste stap op de trede van haar oude leven is nog niet gezet. Waar zal het eindigen als ze tot beneden is geraakt?
Wie zal het zeggen? Noch de macht, noch de kracht. Nooit zal ik het weten!
