 |
| Greta Garbo in Gösta Berling, 1924, nog een keer, omdat honderd jaar zo voorbij zijn. |
Ik zit aan mijn duizendste blog, in minder dan vier jaar. Wat heb ik nog te zeggen? Ik merk steeds vaker dat ik mezelf begin te herhalen. Op een gegeven moment merk je het niet meer. Zoals ook God het niet meer merkt en de zon net zo vanzelfsprekend weer opkomt als i ondergaat. Uiteindelijk ga ik de zon nooit kunnen schilderen, zoals het ook Bavink niet wou lukken. Maar ik ben geen Bavink. Gelukkig niet. Ik laat me niet gek maken en zie het wel verder. Ooit wil ik me nog een keer aan iets groters wijden, maar zover is het nu nog niet. En daarbij, de herhaling heeft ook een boodschap. Een boodschap van eeuwigheid. Een torentje voor mezelf, als voor het dichtertje. Maar nu wordt ik hoogdravend en moet ik snel gaan stoppen. Dat heb ik na duizend stukjes inmiddels geleerd.
