 |
| Gerhard Richter, Lesende, 1994 |
Nogmaals Richter. Lesende. Portret van zijn vrouw Ema.
Een lezende vrouw heeft iets mysterieus, is elders met haar gedachten, afgesloten, niet toegankelijk, in elk geval voor even. Richter geeft een uiterst persoonlijke impressie van stilte, afstand en tegelijkertijd emotioneel engagement. Genegenheid.
Lesende doet denken aan Vermeer. Ik kijk naar Brieflezend meisje bij het venster. Ook Vermeer is observator, op afstand. Tussen het model en de schilder zijn objecten geplaatst, om de afstand te accentueren. Het is alsof Vermeer het lezend meisje vanuit een spiegel gadeslaat. Afgewend.
Soms moet je de ander even laten. Even stil zijn. Je even afwenden. Omdraaien. Accepteren dat je niet centraal staat. Niet op ieder moment. Delen van de stilte. Delen van de pijn. Dat komt het dichtste bij liefde. In alle afstand het dichtste tot elkaar.
Richter snapte dat. Vermeer ook. Ik vind het soms lastig.
 |
| Johannes Vermeer, “Brieflezend meisje”, 1657-1659 |
