 |
| Rembrandt, “Het offer van Abraham”, 1635 |
T’is wat, denk ik soms, terwijl ik naar huis rijd in de auto…
Als je telkens weer heftige verhalen hoort, elke dag weer, verhalen van diepe pijn, innig verdriet, heftige angsten, wat doet dat eigenlijk met je?
Ik trek toch de conclusie dat elke verhaal weer binnenkomt, een snaar weet te raken, zoals je bij het lezen van de zoveelste dramatische roman. Het duizendste gedicht!
Niet het signaal maar het appèl is van belang. Verbazing wint het in persoonlijke verhalen altijd van de afstomping. Zolang je maar nieuwsgierig blijft naar elk verhaal van elke individuele persoon.
God blijft ook nieuwsgierig. Miljoenen per dag aan de hemelpoort. Allemaal met een een eigen verhaal. En een dramatisch einde. De namen op het holocaust-monument, de foto’s in de barakken.
God weet van geen ophouden. Maar dat mag ook niet. Het gaat niet om God. Het gaat erom dat je iets kunt bieden. Zonder oordeel! Met mededogen! Vooral dat, denk ik.
