 |
| Franz Pforr, “Sulamith en Maria”, 1810-1811 |
En het ergste van alles is dat je uiteindelijk dood gaat zonder dat je weet waarom. Niemand weet waarom. Mijn hele leven heb ik gezocht naar het waarom, maar niks. Waarom zoek ik eigenlijk, of is dat het waarom? Ook dat niet. Ik snap zelf niet meer waarom, maar het leidt allemaal tot niks. Het universum heeft geen antwoorden. We zijn er! Het is er allemaal! En dat is het dan.
Ik zit op mijn terras, kijk over het water. De laatste zonnestralen herinneren aan de lente, verraden weer de herfst. Verraden de dood die we rollend zullen achterhalen. En langzaam tekent zich een glimlach af. Toch! Ik kan wachten, mijn sterke punt, en ondertussen pik ik elke zonnestraal mee en voel dat het voldoende is. Tot in de eeuwigheid. Amen.
