 |
| Alice Neel, “The Vegh Twins”, 1975, 96,5 x 81,3 cm |
In zekere zin zoek ik altijd naar de verbazing. Kunst moet verbazen. Je ziet iets, maar je weet niet wat te zeggen. Soms moet je het gewoon voelen, toelaten. Dat geldt ook voor psychologen. Zodra je je niet meer verbaast moet je stoppen.
Portretten van Alice Neel (1900-1984) verbazen. Zeg maar waarom. Ik weet het niet. Van de ene kant voelen ze vertrouwd, dan weer lijken ze te shockeren. Er lijkt iets vreemds in te zitten, iets pathologisch bijna. Maar hoe lang je ook kijkt, je kunt het niet duiden. Teder en wreed. Net als het leven, de mensen om je heen. De Vegh twins waren gewoon haar buurmeisjes. Allemaal mensen gewoon uit de buurt. Je ziet het nooit aan de buitenkant. Psychologen weten dat, van lieverlede. Herkennen dat misschien net wat eerder. “Als ik geen kunstenaar was geworden had ik psycholoog kunnen zijn”, zei Neel op latere leeftijd. Ik keer op latere leeftijd terug naar het vak. Misschien nog wat verder en ik wordt kunstenaar. Ik blijf mezelf verbazen, probeer het althans. Het is de mother die me gaande houdt.
Schoonheid zit altijd dieper.
 |
| Berry and Mary Ellen Andrews, 1972 |
 |
| Nancy, 1966 |
 |
| Geoffrey Hendrikx and Brian, 1978 |
