Al weer een heel aantal jaren geleden was in in Amersfoort voor een bijeenkomst. Het was zomer en de zon scheen prachtig. Mooie dag. Toen ik terugwandelde richting treinen zag ik in de verte op het stationsplein een groepje mensen: een dame (dat kon ik al zien) in een felrode jurk en een stuk of tien kleurloze mannen in donkerblauw of grijzig pak. Vanaf een afstand kon ik duidelijk zien dat de dame het absolute middelpunt was van het groepje. Dat zag ik aan de manier waarop er om haar heen werd gecirkeld. Toen ik dichterbij zag ik dat het Annemarie Jorritsma was, toen burgemeester van Almere, recent weer in het nieuws.
Hoe merkwaardig dat je al van een afstand kunt zien wie de centrale persoon moest zijn, niet alleen in de afwijkende kleding en kleur, maar vooral in de bewegingen van de kleine zwerm om haar heen. Om een of andere reden proberen mensen altijd in het gevlei te komen van de leider, naar goedkeuring en instemming zoeken, zoals ze dat vroeger zochten bij hun ouders. Het beste kind willen zijn... Zoals ik dat zocht in mijn puberjaren, toen er ook eentje de leider van ons groepje was. Hoe mooi dat het ook een vrouw kan zijn. Hoe ellendig dat het zich doortrekt tot in de volwassen leeftijd. Ik zie het overal. Ik mag toch hopen dat ik dat een beetje van me af heb geschud. Meestal wel denk ik, maar er zijn altijd wel momentjes dat het toch weer op de loer ligt. Enfin. Laat anderen het maar zeggen dan.
