Essentiële fragmentatie

 

Robert Delaunay, “Portrait de Guillaume Apollinaire”,
100 x 75 cm, 1911-1912,  Musée National d’Art Moderne, Parijs

Du rouge au vert tout le jaune se meurt

Paris Vancouver Hyères Maintenon New-York et les Antilles

La fenêtre s’ouvre comme une orange

Le beau fruit de la lumière

Fragmentatie was een belangrijk beginsel van wat Delaunay later het Orphisme zou noemen, een stroming die uiteindelijk al het figuratieve uit de abstracte kunst wilde halen. Alleen het essentiële, op een gegeven moment is het klaar, heb je genoeg gezegd, genoeg laten zien, en dan moet je gewoon stoppen.

Apollinaire was de bedenker van de term Orphisme. Peintre pure, zo drukte hij het in 1913 uit. Hij zette schilderijen van Delaunay om in gedichten en Delaunay op zijn beurt vertaalde diens poëzie naar schilderijen. Da’s mooi! Reeds in 1911 vertaalde Delaunay in zijn portret van Apollinaire het wezen van de dichter in een subliem portret. Na enkele enkele fragmenten had hij de kern al te pakken, zag hij de essentie van de dichter. Beter kan de kunst zich niet tonen. Zo probeer ik het ook in de dingen die ik doe. 

Dit moet het portret geweest zijn dat Apollinaire zijn inzicht heeft gebracht. Dat is wat ik denk...

Van rood naar groen sneuvelt al het geel...