 |
| Paul Klee, “Roter Ballon”, 31,8 x 31,1 cm, olieverf en krijt op doek, 1922 |
Bij Paul Klee (1879-1940) is het compositorische altijd voorliggend aan het figuratieve. Ik zie er een soort kindertaal in, een taal in plaatjes die uitdrukking geeft aan onderliggende gevoelens. Ik zie er mijn kindertijd terug, passend in de tijd dat de psychoanalyse hoogtij vierde. Een symboliek die mijn hier zijn overstijgt. Een expressie van mijn eeuwigheid.
Klee is niet in hokjes te vangen. Zijn werk van Klee bevat elementen van het kubisme, expressionisme en Dada. Je hoort de stilte. Maar meer nog voel ik een ritme met muziek, muziek uit de jaren twintig. Muziek van Satie, Stravinsky, composities in kleur, zelfs Schönberg kan, bij uitzondering.
Ik ben alleen en zet passende muziek op. Ik kijk naar de werken van Klee. Even neem ik niet deel en creëer ik mijn eigen hoekje. Ik kijk naar zijn luchtballonnen, die als een symbool van rust afsteken tegen een andersoortige achtergrond. In een ander tempo. Op afstand van het leven. Luchtballon, denk ik. Honderd jaar later en nog altijd heeft het dezelfde werking. Net als Klee.
 |
| “Der Luftballon”, olieverf op zwart paneel, 32,5 x 33 cm, 1926 |
