Zondagochtend is een gevoel. Een nostalgische herinnering aan vroeger. Mijn vader na een lange week werken lezend in de stoel, mijn moeder in de keuken, want zondagmiddag was nog warm eten, met de radio aan, zondagse soep, geen ja en geen nee. Het was goed zo. Zondagochtend is het gevoel dat het goed is zo. Dat leer je al als kind. Een zekerheid dat het altijd zo zal blijven. Van de generatie van Eilers tot de generatie van morgen. Seizoenen komen, seizoenen gaan. God herhaalt zich, elke zondag. Zondagochtend is rust. Allemaal zoeken we rust, de hele week, wachten op de zondag, een werkend leven, wachtend op pensioen. Rust die we nooit zullen vinden, nooit voor lang, hooguit in een stille zondagochtend. Laten we dat dan maar koesteren, zolang we het ervaren. Ik kijk naar de foto van Eilers en voel dat het goed is zo, voor even.
Mijn kinderen thuis. Mijn vrouw dekt de tafel voor lunch. Ik stop mijn schrijverijtje en ga eten. Vanmiddag geen verplichting. Zondag zoals het moet zijn. Morgen is weer maandag.
Maandagochtend is een gevoel...
