 |
| Manuel Álvarez Bravo, “Dochter van de dansers (Muchachita!”, 1933, MoMA |
Fotograaf Manuel Álvarez Bravo (1902-2002) was was een belangrijke sleutelfiguur in de Mexicaanse renaissance. Kleinzoon van een vooraanstaand kunstschilder. Hij was bevriend met Tina Modotti en Frank Weston, wiens invloed herkenbaar is in de combinatie tussen realisme en surrealisme, met veel poëzie en symboliek, als gewoonlijk in de Mexicaanse kunst.
Zijn foto “Dochter van de dansers” is typerend voor zijn werk. Het meisje, gekleed in een traditionele witte jurk met breedgerande hoed, staat op haar tenen om door een donker raam te kijken. Verbeelding staat centraal. De titel refereert aan Mexicaanse dans en folklorisme. De afbladderende want en de houding van het meisje herinneren aan afbeeldingen van vrouwen in de regionale beeldende kunst, als bij Kahlo.
Niemand weet wat het meisje daarbinnen ziet. Zoekt ze naar het verleden? Of kijkt ze in de toekomst? Naar haar eigen toekomst wellicht. Naar het onbekende, dat angst inboezemt, waar ze nu nog een weerspiegeling is van onschuld. Als Alice in Wonderland, die op het punt staat in het holletje te tuimelen. Nieuwsgierigheid is Bravo’s sleutelwoord. Hij vertelt nooit het hele verhaal. Je mag het zelf verder invullen. En dat staat mij doorgaans wel aan.
Hieronder nog een van zijn foto’s. “De dagdroom”, uit 1931, een meisje uit het appartement van de fotograaf. De grens tussen de innerlijke wereld en de troosteloze wereld buiten. De strakke belijningen. Het licht op haar schouder. Zeg het maar... Om zelf af te maken.
 |
| Bravo, “De dagdroom”, 1931, MoMA |
