.jpg) |
| Louis-Jean Delton, “Prins Achille Murat en Cora Pearl”, 1865 |
Cora Pearl (1836-1886) was in de jaren 1860 de meest besproken courtisane van Parijs. Ze bewoog zich in de hoogste, zelfs koninklijke kringen. Tot haar minnaars behoorden kroonprins Willem “Wiwill” van Oranje-Nassau, prins Jerome Bonaparte, neef van koning Napoleon III, en hertog Charles de Morney, halfbroer van dezelfde koning. Haar eerste paard kreeg ze van Victor Masséna, hertog van Rivoli, en sindsdien ging ze vaak te paard door de stad. Een geweldige verschijning moet dat zijn geweest. Op bovenstaande foto zien we haar met prins Achille Murat, neef van de voormalige koning Napoleon I. Een eenvoudig meisje. Ik bedoel maar.
Cora Pearl, geboren Eliza Emma Crouch, was de dochter van een cellist en een klassieke zangeres uit Londen. Ze werd vooral opgevoed door haar grootmoeder en was naar eigen zeggen een moeilijk handelbaar kind. Op straat accepteerde ze als negentienjarig meisje op een dag de avances van een oudere man, ging met hem mee om wat te drinken en taartjes te eten, om zich uiteindelijk door hem te laten ontmaagden. Vervolgens viel ze in slaap door de drank. Toen ze wakker werd was de man verdwenen, maar hij had haar een briefje van vijf pond achter gelaten, meer geld dan ze ooit had gezien. Ze besloot niet meer terug te gaan naar huis en koos bewust voor de prostitutie. Vanaf het begin zette ze in op klanten van statuur. In 1860 verhuisde ze met Victor Masséna vanuit Londen via Baden naar Parijs. Hij introduceerde haar in de hoogste kringen, waar de mannen verzot op haar waren, vanwege haar buitengewone schoonheid. Zelf was ze gek op luxe, zilver en vooral parels, waaraan ze ook haar courtisane-naam ontleende. Ze genoot enorm van haar extravagante leven. Na de Frans-Duitse oorlog in 1870 nam haar succes echter af, versneld door een schandaal dat ontstond nadat een rijke jonge aanbidder, Alexandre Duvall, zich in haar aanwezigheid verwondde met een pistool, nadat ze hem had afgewezen. Ze vertrok uit Parijs, woonde nog in Monaco en Nice, maar verloor geleidelijk haar fortuin. In 1886 overleed ze aan kanker, nog geen vijftig jaar oud. Kort voor haar overlijden publiceerde ze haar openhartige memoires.
De dubbelportret te paard, met prins Achille Murat, is meer dan 150 jaar oud. In het licht van haar levensverhaal is het een onwaarschijnlijk fascinerende foto. Ik kan daar geïntrigeerd naar staren, afdalend in de tijd. En hoe langer ik naar haar foto's kijk, des te meer krijg ik respect voor de onafhankelijke keuzes die ze in die tijd al maakte. Hoezeer feministische tongen die keuzes ook zullen verfoeien. Ik snap het wel.
Vergeten leven. Bijna vergeten. Nog niet helemaal. Ik schrijf zomaar een artikeltje over Eliza Crouch, op mijn blog. We willen niet vergeten worden. Eliza niet, ik niet.
