 |
| John Singer Sargent, “Lady Agnew of Lochnaw”, 1892, 127 x 101 cm, Scottish National Gallery, Edinburgh |
Een paar jaar gelden kocht ik een boek van de Hongaarse schrijver János Székely, Verleiding, bij de Bijenkorf in de uitverkoopbak. Op de cover stond een afbeelding van John Singer Sargents portret van Lady Agnew of Lochnaw (1865-1932), hierboven getoond. Hoe kon ik dat boek laten liggen.
Het boek heb ik nooit gelezen. Wel zocht ik informatie over Lady Agnew. Biografische informatie vond ik op Engole... The Elven of Knowledge. Mooie naam. Lees zelf maar, alles is te vinden, ik ga niet alles herhalen.
Lady Agnew, geboren Gertrude Vernon, werd geboren in een vooraanstaande Schotse familie. In 1889 trouwde ze met advocaat Andrew Noel Agnew, een rijke erfgenaam uit een oude adellijke familie, na twee keer een aanzoek te hebben afgewezen, uiteindelijk toch, na aandringen vanuit haar omgeving, zonder liefde.
In 1992 schilderde John Singer Sargent haar portret. Of ze gelukkig was is moeilijk te zeggen. Lady Agnew was altijd een beetje ziekelijk, maar groeide later ook uit tot een vooraanstaand socialite, befaamd om haar dinner-party’s. Maar nu is het nog 1892.
Ik zie Lady Agnew als het ware zo de pantry binnen lopen en nonchalant plaats nemen in de fauteuil. Zes keer zou ze voor Sargent model zitten. Hij schildert haar schijnbaar achteloos, zonder moeite. De compositie, met gebloemde stoel en satijnen kleding loopt naadloos in elkaar over. Frans, Engels. Smalle taille. Alles straalt een zekere informaliteit uit, genegenheid, elkaar begrijpen.
Wat je het eerst grijpt is de blik van Lady Agnew, de ogen, starend, die je iets lijken vragen. Bijna flirtend. Ze oogt fragiel, wellicht al wat ziekelijk, maar tegelijk is ze dominant aanwezig. Een vrouw van de wereld, maar niet alleen buitenkant en voldaan. Ik voel een dieper inzicht, iets Nietzscheaans, fijnzinnige gevoeligheid, verbondenheid over de tijd, meer dan honderd jaar.
Wat een mooi portret. Hoe langer je kijkt, hoe beter je haar leert kennen.
