Mark Rothko zei ooit, in een interview met filosoof Alain de Botton, sprekend over de betekenis van zijn werk:
‘Look, what I’m trying to do with my works of art, you’ve got sadness in you, I’ve got sadness in me, and my works of art are places where the two sadness can meet, and therefore both of us need to feel less sad.’
Als je dat leest terwijl je in Tate Gallery naar zijn werken kijkt snap je het allemaal veel beter. Kunst kan niet zonder informatie, kunst heeft een frame nodig, waarin het geplaatst kan worden. Context. Soms kun je die context zelf creëren, soms heb je hulp nodig. Bijvoorbeeld van de kunstenaar zelf, of van iemand als Botton. Musea zouden kunstwerken niet chronologisch moeten ordenen, zoals vaak gebeurt, maar thematisch, met betere toelichting, bijschriften, referenties, cues, zoals het citaat hierboven. Een gedicht voor mijn part. Kort. Die curatoren snappen er soms geen hout van.
Kunst is een innerlijke zoektocht. Goede kunstrecensenten helpen ons daarbij, leren ons waarom we kunstwerk mooi vinden, waarom iets troost biedt, hoop, vertrouwen, voldoening. En zo leren we via kunst weer wat meer over onszelf. Kunst is therapie.
In de boekwinkel zocht ik een boek van Botton, ‘Art is tharapy’. Het stond niet bij de filosofieboeken, bij de rest van Bottons, maar ik vond het bij de afdeling kunst. Ik zit te denken of het misschien bij de psychologie afdeling hoort. Misschien bij de zelfhulpboeken. Maar daar heb ik niet zoveel mee. Daar zou ik het nooit hebben gevonden. Het citaat hierboven komt uit het boek.
