 |
| Isaac Israëls, “Twee mannequins bij Hirsch”, Ippy en Gertie, ca. 1916, waaraan ik weer moest denken bij het verlaten van het De La Mar Theater |
David Bowie behoorde tot mijn vroege helden. Ziggy Stardust was een van mijn eerste LP’s, grijsgedraaid, maandenlang. Nog steeds stem ik bij de Top 2000 op Starman en Rock’n roll suicide, die ik vroeger op gitaar kon. Later werd mijn liefde voor Bowie wat minder, niet alles wat hij deed was mooi, maar Ziggy Stardust bleef zitten. Die ging er niet meer uit.
Ik ging naar Lazarus, toevallig net nadat het stuk een prijs had gekregen voor beste musical. Verwachtingen waren hooggespannen. Ik voelde weer Ziggy toen ik twaalf was, in de aanloop. Maar de verbinding werd niet gemaakt.
Het stuk was intellectualistisch, sfeerloos en niet volgen. Soms heb ik wel eens bij een film dat ik even wegdroom, net toen ik had moeten opletten. Dat dacht ik in het begin bij Lazarus ook, en even later nog eens. Halverwege gaf ik het op. Af en toe mooie liedjes, geen compleet verloren avond, maar meer was het niet. Elke diepere betekenis ontging me.
Ik keek over de zaal en zag honderden mensen in stille aandacht. me afvragend of zij het dan wel allemaal snapten. Ik ben toch geen domme jongen, heb moeilijke boeken gelezen, gefilosofeerd... Zou ik misschien toch ouder zijn geworden, zou mijn brein al wat minder snel werken? Na afloop echter bleken mijn vrouw en het bevriende stel waarmee we waren het al net zo weinig te hebben gesnapt. Nu zijn zij weliswaar samen met mij ouder geworden, maar dat gold voor het hele publiek, dat de zaal bevolkte. Maar die lieten geen krimp, zo te zien.
Na afloop stond het hele publiek op, ovationeel applaus, drie keer terugkomen. Tja! Ook ik stond op. Wat zou vriend Bowie zelf van dit theater gevonden hebben, dacht ik nog even, bij het verlaten van de zaal. Het was stil op de trap, na afloop. Iedereen was klaarblijkelijk aan het nadenken wat ze ervan moesten zeggen. Ik ook. Je zegt niet graag dat je er niks van snapte. Maar ik wel, deze keer. In elk geval tussen de mijnen, zonder intellectuele beschouwing. Weer een fase verder in mijn leven. Een inzicht waaraan een avond als deze dan toch maar heeft bijgedragen. Een voordeel van het ouder worden. Al was dat was niet de bedoeling, van niemand.
