 |
| Liz Taylor en Van Johnson in “The Last Time I saw Paris”, 1954 |
Op Net 5 keek ik zojuist, in de ochtend nog, naar “The Last Time I Saw Paris”, een film uit 1954. Toevallig kwam ik er bij uit. De film was al even bezig, maar ik kon zo weer invallen, al snel wist ik het weer, een beetje. Parijs na de Tweede Wereldoorlog. Het leven nam weer zijn aanvang, met de film om alles te vergeten.
Toen ik een jaar of dertien-veertien was keek ik de film al eens met mijn vader. Waarschijnlijk ook met mijn moeder, maar vooral toch met mijn vader, vanwege Elizabeth Taylor. De film was toen een kleine twintig jaar oud schat ik zo. Mijn moeder zette koffie en we zaten samen op de bank, met een koekje. Er hoefde verder niks gezegd.
De film verbond me weer even met het verleden, vanochtend. Als je er even in zit is niks ook gedateerd. Mijn vader is inmiddels een kleine twintig jaar overleden. Taylor en Johnson zijn ook overleden. Maar ik ben er nog! Met de film om alles te vergeten!
