Kwade trouw

Tissot, “L’ambitieuse”, 1884

Existentie gaat vooraf aan essentie.

Deze stelling komt van Sartre. Ik vertaalde het ooit als volgt: 

Omdat een mens zichzelf bewust is en op zichzelf reflecteert, verwordt zijn 'ik' vaak tot een voorstelling van zichzelf ('être-en-soi', zijn als ding, als essentie). Op een gegeven moment gaat iemand zich dan gedragen naar het beeld dat hij van zichzelf heeft geschapen. Sartre noemt dat 'kwade trouw', onecht, afdwalen van het werkelijke 'ik'. Het ontneemt een deel van iemands vrijheid. Pas als de mens zich los weet te maken van de voorstelling die hij van zichzelf heeft (of die anderen van hem hebben), en in alle vrijheid zijn keuzes maakt, vanuit het 'niets' zonder doel of opdracht, kan hij existeren als authentiek persoon ('être-pour-soi').

Een essentiële waarheid, voor mij althans. Het raakt de kern van hoe ik kijk naar mensen.

Ben ik ook te kwader trouw?

Het leven is een toneelstuk.

Soms ben ik ook te kwader trouw!

Zo lang je maar weet wanneer.