 |
| Breitner, “Liggend naakt”, 1887-1888 |
'O God,' denkt i, 'als er nu eens een wonder gebeurde, als nu eens ineens van al die vrouwen al de kleren afvielen?' Een dichtertje dat de waanzin nabij is denkt rare dingen. U en ik lezer denken nooit zo iets.
Ik heb Nesccio’s Dichtertje nog maar weer eens herlezen, met de illustraties van Joop Schwartze. Meer dan honderd jaar na verschijnen. Wat maakt die tijd nog uit. Er was een tijd dat ik hem vaker herlas, soms herinner ik me zelfs nog waar, wanneer. Door Nescio leerde ik het leven beter kennen, mijn leven. Er zijn er meer zoals ik, zelfs vroeger. Nu weet ik dat wel en lees ik hem wat minder. Maar de grote waarheden des levens staan er nog steeds. Wellicht zie ik ze zelfs nog wat scherper, zonder dat me dat deugd doet overigens. Wat deugd doet heeft weinig woorden nodig. Dat heb ik van Nescio geleerd. Meer heb ik niet geleerd. Goddank, zou hij zeggen. Goddank.
Een groot dichter zijn en dan te vallen. Maar er kwam nooit wat van, want als je een dichtertje bent, dan lopen de mooiste meisjes altijd aan den overkant van de gracht.
Zo rijgt ons leven zich tot één lang gedicht. Wat ook weer vervelend is.
