 |
| Debbie Harry, optreden met Blondie, Le Stadium in Paris in 1978, door Christian Rose |
Ook God blijft zich herhalen, vond Bavink, toen ze tegen het zeiden dat hij telkens hetzelfde schilderde, elke dag. Bavink schilderde de ene zonsondergang na de andere, zonder dat het hem verveelde, blijkbaar. Hij kon niet anders. Alles gebeurt telkens voor het eerst, ook voor de God van Nederland, dag in dag uit, als hij een lichtstreep trekt over over zee, tot aan de einder. De gaslantaarn, de stoof, de kolenkachel, het stenen pijpje, alles verdwijnt, maar titaantjes zijn eeuwig, eeuwig in dit land van almaar en oneindig stromende rivieren, lichtschitterende slootjes, rode en gele zonnen. Omdat de wereld niet verandert, alleen hun idealen.
Bavink wilde de zon in een hoedendoos stoppen. Hij werd er gek van. Mij zal het niet gebeuren. Maar herhalen doe ik ook, net als de God van Nederland, als je maar lang genoeg doorgaat. Net als hier. Bruggetje naar Debbie. Over Debbie Harry heb ik al eerder geschreven. Ik krijg haar nooit te pakken, maar houd me kranig. De tijd schrijdt voort, maar blijft toch bij me. Ooit wilde ik haar in een hoedendoos stoppen, zonder poster op mijn kamer. Eigenlijk hoorde Debbie er net niet helemaal bij, toentertijd. Ik hield het voor mezelf. Guilty pleasure heet dat tegenwoordig. Inmiddels mag het best en doe ik het opnieuw, in de herhaling. Omdat ze zo mooi op de foto staat. Als zie ik haar weer voor het eerst.
