 |
| Eusebio, “zwarte parel”, 1966 |
Ik woonde als kind in een klein dorp. Er was een oude filmzaal die nog maar sporadisch werd gebruikt. Toen ik een jaar of 6-7 was ging ik er met mijn vader naar een film over het WK van 1966. Meer als een halve eeuw geleden. Mijn vader was altijd enthousiast over voetbal. Uitbundig roemde hij Eusebio, die sterspeler was op het tournooi. Ik nam dat over en noemde mij tijdens de voetbalpartijtjes Zebio. Niemand van mijn vriendjes die wist wie het was.
De eerste wedstrijd waarbij ik s’avonds laat mocht opblijven was de finale Europa Cup I tussen Feijenoord en Celtic. Met de halve finale moest ik nog naar bed en bad tot onze lieve heer voor een goede afloop. Het hielp, ze wonnen. Lucas Moussa zei gisteren, na de wedstrijd tegen Ajax, dat hij de overwinning van Tottenham beschouwde als een geschenk van God. De Ajax spelers zullen wel iets verkeerd hebben gedaan. God bemoeit zich overal mee.
De emotie van voetbal is onverklaarbaar. Ik heb vandaag best een beetje een rotdag gehad. Ajax had verloren, halve finale Championsleague, laatste minuut. Ik herinner me het verloren WK in 1974, toen ik veertien was, toen liep ik tien minuten voor tijd de kamer uit, naar buiten. In 2000 veerde mijn vader voor een laatste keer omhoog van zijn ziekbed bij een goal van PSV tegen Manchester United, Matea Kezman. Het gevoel zit diep en ik laat het maar gebeuren. Het is goed dat het gebeurd, emotie is goed, zelfs als je verliest. Dan weet je dat je leeft. Mensen die niet van voetbal houden zullen het wel nooit echt begrijpen, moeten zich eigenlijk maar een beetje stil houden, op een trieste dag als deze.
